Nasi Bliscy w Afganistanie

elomelo

Zespól stresu pourazowego....
Często zdarza się, że u ludzi, którzy przeżyli pewne traumatyczne doświadczenie, które w sposób znaczny wpłynęło na ich psychikę i postrzeganie świata, pojawiają się pewne charakterystyczne objawy psychiczne. Jeśli objawy te utrzymują się dłużej niż miesiąc od owego przełomowego wydarzenia, możemy mówić o tzw. zespole stresu pourazowego. Zespół stresu pourazowego (z ang. posttraumatic stress disorder/ PTSD) to zaburzenie psychiczne, diagnozowane coraz częściej także wśród społeczeństwa polskiego. Jak w przypadku każdego zaburzenia możemy tu mówić o pewnej jego dramaturgii. I tak – momentem rozpoczynającym zespół stresu pourazowego jest tzw. zdarzenie traumatyczne, czyli uraz. Często wiąże się ono z zagrożeniem życia osoby chorej, choć najnowsze badania pokazują, że coraz częściej wystarczy być jedynie świadkiem pewnych makabrycznych wydarzeń, by pojawiły się objawy tego syndromu. Kolejnym etapem jego występowania są nasilające się objawy, które służą również jako kryteria diagnostyczne. Psychologowie i psychiatrzy wyodrębnili trzy główne grupy symptomów, do których zaliczyć można:

1. ponowne doświadczanie traumy – odtwarzanie jej poprzez częste myśli, wyobrażenia i fantazje z nią związane, które pojawiają się niezależnie od tego, czy osoba cierpiąca na PTSD tego chce czy nie;
2. trwałe unikanie miejsc, ludzi i sytuacji, kojarzących się z traumatycznym wydarzeniem, graniczące wręcz z wyparciem z umysłu pewnych faktów dotyczących właśnie tego wydarzenia;
3. pobudzenie psychofizyczne objawiające się poprzez różnego rodzaju zaburzenia fizjologiczne, np.: zaburzenia snu, wybuchy gniewu, zaburzenia koncentracji.

Aby zdiagnozować u danej osoby zespół stresu pourazowego należy stwierdzić występowanie wszystkich wyżej wymienionych grup objawów w czasie dłuższym niż jeden miesiąc od daty traumatycznego wydarzenia. Po postawieniu diagnozy konieczne jest udzielenie takiej osobie niezbędnej pomocy w postaci terapii. Odbywa się ona zazwyczaj na zasadzie pomocy psychologicznej, niekiedy wspomaganej lekami antydepresyjnymi. Do najważniejszych technik stosowanych przez terapeutów przy leczeniu PTSD zalicza się ekspozycję wyobrażeniową, ekspozycję w realnym życiu oraz rozmaite metody kognitywne. Pierwsza technika ma za zadanie redukcję lęku poprzez przywoływanie wspomnień o traumie w warunkach klinicznych, ściśle pod okiem terapeuty. W przypadku techniki numer dwa możemy mówić o konfrontacji pomiędzy pacjentem a realnymi sytuacjami z życia. W przypadku trzecim kładzie się nacisk na zmianę znaczenia urazu w umyśle pacjenta.

Pocieszający jest fakt, że większość osób cierpiących na zespół stresu pourazowego dzięki odpowiedniej terapii powraca do normalnego życia, pozbawionego lęku i traumy.

[link widoczny dla zalogowanych]

Uploaded with [link widoczny dla zalogowanych]

Zapraszam do wyrażania opinii,niektóre z Was przeżywają kolejną misję,dla niektórych jest to pierwsza.Podzielmy się spostrzeżeniami,uwagami,lub chociażby wypowiedzcie się w tym temacie.

Dla zainteresowanych naprawdę tematem,załączam poruszające filmiki...To o kobietach,które brały udział na misji w Iraku,o kobietach,które borykają się z problemem,jakim jest PTSD....
1) http://www.youtube.com/watch?v=pj8w6XpBFIQ&feature=related
2) http://www.youtube.com/watch?v=TEih8DXndD0&feature=related
3) http://www.youtube.com/watch?v=dlPvp9C19Gw&feature=related
4) http://www.youtube.com/watch?v=UaP_4TaA46A&feature=related
5) http://www.youtube.com/watch?v=w3dk9U-g-OQ&feature=related

Zapraszam,jeden film-10 minut,warto...

misiekk

Jako ciutkę doświadczona,pozwolę sobie powiedzieć jak to było u nas.

Nie wiem jak będzie teraz po Afganie,bo zapowiada się,żę to będzie bardzo trudna misja, ale po trzech w Iraku nie wystąpił u mojego zespół stresu pourazowego. Był lekko ranny,widział śmierć kolegi i bardzo się bałam żę to odbije się na jego psychice. Jedyne co się zmieniło to to że wyjechał chłopcem a wrócił mężczyzną,a ja musiałam wyrosnąć z fochów,egoizmu i beztroski.

Mam nadzieję,że tym razem też wróci taki jak wyjechał.

elomelo

Misiekk,to,że wrócił mężczyzną,nie było bez powodu.
Człowiek się zmienia po misji,misja uczy,doświadcza....
Ale o PTSD warto mówić,bo może dotknąć każdego z naszych żołnierzy.Często po takiej misji,ludzie mają trudność wrócić do codzienności.

Niekoniecznie grozi im PTSD,ale czasem psycholog by się przydał,do którego niestety nie wszyscy zgłaszają się chętnie,bo to ciągle cholerny temat TABU...

Prosiłam o wypowiedz,bo widzicie.Jest gorąco,a to dopiero początek.Jeszcze przed nami długa droga,oby w spokoju.Zapraszam serdecznie do przyłączenia się do tego tematu,możemy im pomóc,oni tego potrzebują....

Po prostu bądź....

smileska

ja juz mam PTSD

elomelo

W brytyjskich więzieniach przebywa 8,5 tysiąca byłych żołnierzy, a ponad 20 tysięcy weteranów popełniło przestępstwa. Liczba żołnierzy z wyrokiem dwukrotnie przewyższa całość brytyjskiego kontynentu w Afganistanie. Wracający z wojny żołnierze często wchodzą w konflikt z prawem. W walce o powrót do społeczeństwa pozostają sami. I przegrywają.

„Guardian” donosi, że byłem żołnierzem jest co 10 więzień w brytyjskich zakładach karnych. W przeciągu ostatnich pięciu lat ta liczba wzrosła o 30%. Badania na dziewięćdziesięcioosobowej grupie skazanych żołnierzy z wyrokiem w zawieszeniu pokazały , że ponad połowa ma problemy z alkoholem lub narkotykami, a niecałe 50% cierpi na zespół stresu pourazowego (PTSD) lub depresję spowodowaną udziałem w walkach. Wielu z nich zostało skazanych za akty przemocy, w tym wobec domowników.
Przebadani żołnierze walczyli w Irlandii Północnej, Bośni i Hercegowinie, Iraku i Afganistanie.

W wielu przypadkach symptomy depresji, czy PTSD ujawniały się po latach. Żołnierze cierpieli na koszmary senne. Na jawie powracały do nich widoki z przeszłości.

Zdaniem wielu ekspertów, byli żołnierze popełniający przestępstwa i wykroczenia nie otrzymują wystarczającej pomocy od armii. Dominic Grieve, minister sprawiedliwości w brytyjskim gabinecie cieni, stwierdził, że to wstyd, iż tak wielu z tych, którzy służyli ojczyźnie, przebywa teraz w więzieniu.

- Nikt nie jest ponad prawem, ale ten rząd nie zapewnił odpowiedniego wsparcia naszym oddziałom wracającym do domu – stwierdził polityk Partii Konserwatywnej cytowany przez „The Guardian”.

Rzecznik ministerstwa obrony zaprzeczył tym opiniom. Jego zdaniem jedynie nieznaczna mniejszość żołnierzy ma poważne problemy z powrotem do normalnego życia. Wszyscy są informowani o pomocy, jaką mogą otrzymać.

Polski specjalista w tej dziedzinie, psychiatra i psycholog wojskowy, płk. Jan Wilk, twierdzi, że aby psychicznie znów stać się cywilem, „żołnierz musi mieć oparcie w otoczeniu, szczególnie w rodzinie, u przełożonych i kolegów”. W Polsce nie ma póki co systemu kompleksowej opieki psychologicznej dla żołnierzy wracających z wojny.

Polscy wojskowi często nie chcieli w przeszłości korzystać z pomocy psychiatrów i psychologów, gdyż w powszechnej opinii łączy się to ze okazaniem słabości, czy załamania. Wielu z nich wstydziło się przyznać do swoich niedomagań.

Zdaniem płk. Wilka obozy rehabilitacji psychologicznej po powrocie z wojny powinny być obowiązkowe dla wszystkich żołnierzy biorących udział w walkach.

enterheaven

z tym ptsd bywa różnie. lubię to powiedzenie " z wojny można wyciągnąć człowieka ale wojny z człowieka nie" i jest coś w tym na rzeczy. Nie straszę ale większość ujawnia się po czasie objawów . a największe nasilenie jest jak kończy się karierę z mundurem. misja misją będzie koejna i gdzieś tam w środku ta myśl jak by była zaworem bezpieczeństwa przed PTSD i innymi jego pochodnymi. jedni nawet będąc w mundurze odbijała im korba, albo stawali się jak cholera zamknięci w sobie. po innych zaś nic nie było widać oprócz lekko stęsknionych oczu za kolejnym wyjazdem. ale tak jak już pisałem wyżej największe i najgorsze jaja zaczynają się dziać jak odchodzi się do cywila. wiadomo inne życie inne poczucie wartości etc....zaczyna się tęsknić za mundurem za "normalnością". a wraz z tęsknotą przychodzą wspomnienia a czasem i demony przeszłości. no i właśnie wtedy człowiek znowu musi uczyć się na nowo żyć.

elomelo

Mówiłam,że gdzieś słyszałam to powiedzenie...
Każdy ma inną psychikę,inne nastawienie.Myślę,że warto obserwować,niekoniecznie stawiać ot tak diagnozę,ale obserwować Wink

Izabel

Napiszę tak... To co napisał Enterheaven to w znacznej części racja. Zawsze zostaje gdzieś w głębi człowieka wojsko, wyjazdy, misje, codzienna praca.
Żołnierz dopiero po odejściu zaczyna całkiem nowe, inne życie. Bez tej adrenaliny, bez tych wszystkich uczuć i emocji. I to jest dla nich chyba najtrudniejsze. I tutaj zaczynają się schody bo właśnie w takich momentach może zaszwankować psychika. Dopiero tutaj mogą się w znacznym stopniu ukazać traumy z okresu misji. Nie jest to na pewno regułą i nie dotyczy każdego, nie mniej jednak takie przypadki się zdarzają.
Jednego po powrocie z misji będą męczyć koszmary nocne przez jakiś czas, a drugiemu wszystko się ujawni dopiero po odejściu z wojska.
Misja zawsze ma jakiś wpływ na człowieka, w większym lub mniejszym stopniu.

nina123-81

Wszyscy moi znajomi mówią zobaczysz jak wróci to bedzie inny człowiek i wogóle wymyslaja masakryczne rzeczy ale on już raz tam był i obyło sie bez zadnych przykrych doświadczeń mysle ze to zależy od psychiki danej osoby on jest raczej z tych spokojnych i stałych emocjonalnie choć nie wiem co bedzie teraz jak wróci

Izabel

Tak do poczytania, co prawda artykuł z kwietnia ale jeśli komuś się będzie nudzić Wink

[link widoczny dla zalogowanych]

Nina masz rację, bardzo wiele zależy od samego żołnierza i jego psychiki.